Στις βροχές πνιγόμαστε. Στις φωτιές καιγόμαστε. Στις χιονοπτώσεις «παγιδευόμαστε». Έχουμε 100% επιτυχία. Στις συνέπειες. Κι είμαστε πρωταθλητές στο να δείχνουμε τον άλλον με το δάχτυλο…
Είμαστε οι καλύτεροι στο να φταίει πάντα ο άλλος. Και συνάμα να μην έχει την ευθύνη κανείς. Έτσι είναι φτιαγμένο το κράτος από τα παλιά τα χρόνια. Να είναι όλοι ανευθυνοϋπεύθυνοι! Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο… Όσο μεγαλειώδης είναι η Ιστορία μας, τόσο τραγική είναι η καθημερινότητα μας…
Ο κόσμος μπήκε το πρωί στην Αττική Οδό κι έμεινε εκεί, στα αυτοκίνητα του μέχρι το βράδυ… Κι αυτό που ακούσαμε από τους υπεύθυνους είναι ότι… φταίει ο πίσω! Σαν τις ταινίες του Ψάλτη… Μόνο που εκεί γελάγαμε. Τώρα κλαίμε.
Κλαίει ο κόσμος που ΕΠΡΕΠΕ να πάει στη δουλειά του- όχι γιατί ήθελε αλλά γιατί τον υποχρέωσαν- και στην καλύτερη εγκλωβίστηκε για ώρες. Στη χειρότερη τράκαρε…
Κλαίει η μάνα που με παιδιά σπίτι (ορθώς) έπρεπε να πάει στη δουλειά σε αυτές τις συνθήκες. Και στο τέλος μπορεί και να μην κατάφερε να φτάσει…
Κλαίει ο παππούς που δεν μπόρεσε να πάει ούτε μέχρι το φαρμακείο γιατί τα… εκχιονιστικά και τα αλάτια έρχονται ακόμα.
Κλαίμε όλοι γιατί ξέρουμε ότι και την επόμενη φορά, τα ίδια θα πάθουμε. Την περασμένη φορά έκλεισε η Εθνική, τώρα η Αττική Οδός… Παθαίνουμε αλλά δεν μαθαίνουμε.
Μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Μήδεια, Ελπίδα… Την επόμενη φορά πρωτοτυπήστε… Ονομάστε το φαινόμενο «Γ@@ώ την τύχη μου μέσα…». Να το αγκαλιάσουμε όλοι! Να το κάνουμε πρώτο τρεντ!
Την πρώτη φορά που όλα θα έχουν πάει καλά, όλα θα έχουν λειτουργήσει άψογα, πολύ απλά δεν θα είσαι στην Ελλάδα…
Τώρα θα μου πεις, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία… Σωστό. Εμείς θα πεθάνουμε πριν. Θα πνιγούμε, θα καούμε, θα παγώσουμε; Τουλάχιστον έχουμε πολλές επιλογές.
Νίκος Συρίγος
